6. Witaj wspólniczko

Następne kilka dni minęło zadziwiająco spokojnie. Bez zbędnych spotkań i zdarzeń. Naturalnie, że chodziłam do szkoły, ale ponieważ szkoła co rok organizuje wielki turniej koszykówki zostałam zmuszona do przygotowywania tego przed przedsięwzięcia.
Zmęczona wracałam ze szkoły. Dzisiaj mieliśmy bardzo dużo sprawdzianów i kilka niezapowiedzianych kartkówek. Obiecałam rodzicom, że nauka będzie na pierwszym planie, a moje zadanie na kolejnym, dlatego musiałam się uczyć żeby ich nie zawieść. 
Wjeżdżając na podjazd zauważyłam czarne auto, które stało na jednym z miejsc. Lekko się zdziwiłam.
- Może jakiś znajomy Celes - powiedziałam i wyszłam z samochodu. Wygładziłam moją sukienkę, która sięgała do ziemi i poprawiłam włosy. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu i odczytałam wiadomość, którą niedawno otrzymałam. Okazało się, że mojej siostry nie będzie w domu kiedy ja wrócę. Odwróciłam się i niepewnie spojrzałam na pojazd. Skoro mojej siostry nie ma w domu, to co robi tu ten samochód?! A jeśli ktoś z gangu Harry'ego dowiedział się o moich planach i przyjechał się mnie pozbyć?! A jeśli to on sam przyjechał mnie załatwić?! Ponownie podeszłam do mojego auta i otworzyłam bagażnik. Otworzyłam skrytkę, w której trzymałam różnego rodzaju broń na tak zwany wszelki wypadek. Po wyjęciu jej, bardziej pewna ruszyłam w stronę drzwi. 

Weszłam do domu. Wszystko było w porządku, niczego podejrzanego nie zauważyłam. Kurwa, ten dom jest ogromny. Jak ja mam znaleźć mojego zabójcę w tym wielkim burdelu?! Krzyczałam w myślach wyzywając ten dom, moich rodziców i cały świat. Postanowiłam zejrzeć do kuchni, biblioteki, z której nikt nie korzystał, pokoju z fortepianem, jednej z łazienek i mojego pokoju. Przechodząc obok wyjścia na taras, lekko rzuciłam na niego okiem. Wszystko było w porządku. Spojrzałam na schody, wyłożone czerwoną wykładziną, których właśnie używał mój kot. 
- Hej maluszku, widziałeś mojego zabójcę? - zapytałam słodkim głosikiem i pogłaskałam zwierzątko. Kocur dotknął noskiem pistoletu i spojrzał na mnie, a następnie na szczyt schodów, po czym odszedł machając ogonem. Przekręciłam głowę ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy. Co?! A może ten kocur pokazał mi, że jest na górze? Z chtrym uśmieszkiem pokonywałam schody. Gdy byłam na szczycie schodów spojrzałam na dół, okazało się, że kot siedzi na pierwszym schodku i parzy się na mnie. Podniosłam z zaciekawieniem brew, a kot skinął główką. Spojrzałam się na niego jak nienormalna. Wzruszyłam ramionami i ruszyłam do mojego pokoju. Lekko uchyliłam drzwi i zajrzałam do środka. Weszłam. Rozejrzałam się i wszystko było okej. Otworzyłam następne drzwi prowadzące do mojej sypialni. Weszłam i oniemiałam. Na moim łóżku leżała bardzo ładna, blondwłosa dziewczyna, a w rękach trzymała pistolet, którym się bawiła. Podniosła wzrok i spojrzała mi w oczy. 

Lekko się przeciągnęła i usiadła. Odłożyła pistolet na bok i chyrze się uśmiechnęła. Czułam się jakby rozbierała mnie wzrokiem. 
- Kim jesteś? - zapytałam.
- Jestem Sky... - odpowiedziała nadal się uśmiechając.
- A... 
- Jestem tu żeby ci pomóc, kochanie - wyprzedziła moje pytanie - przysłał mnie tutaj twój ojciec. Od jutra będę chodzić z tobą do szkoły i niedługo będzie po wszystkim.
- Ahaaaa - pokiwałam głową lekko zbita z tropu. Spojrzałam na moją lewą dłoń, w której znajdował się pistolet. Powolno weszłam do mojej garderoby i schowałam broń do czarnej teczki, którą włożyłam do pudełka, które wsunęłam pod jedną z szaf i zasłoniłam je butami. 
- No, teraz nikt tego nie znajdzie - powiedziałam i otrzepałam ręce z niewidzialnego kurzy, aby nadać akcji dramatyki. Odwróciłam się i zauważyłam Sky opierającą się o framugę drzwi. Stanęłam na przeciwko niej i wyciągnęłam lekko rękę.
- Witaj wspólniczko - powiedziałam, po czym ona uścisnęła lekko moją rękę patrząc mi się w oczy. 
- Zwiedzałaś już dom? - zapytałam, a dziewczyna odpowiedziała kiwnięciem głowy
- No to na co czekasz?! Idziemy! - złapałam blondynkę za rękę i wyszłyśmy z pokoju. Zwiedziłyśmy cały dom. Pokazałam dziewczynie garaż oraz miejsce gdzie trzymamy najpotrzebniejszy sprzęt, w tym broń. Ostatnim punktem wycieczki było pomieszczenie, które miało służyć do schronienia podczas napadu lub próby zabójstwa którejś z nas. Ostatni raz pokazałam dziewczynie jak złamać zabezpieczenia w naszym domu i ruszyłyśmy do kuchni, aby przygotować obiad. Przeważnie do Celes się tym zajmowała, ale skoro nie było jej w domu, ten obowiązek spadł na mnie. Weszłyśmy do kuchni. Sky zajęła miejsce na jednym z krzeseł stojących przy blacie, a ja stanęłam naprzeciwko jej za blatem. Dziewczyna podparła brodę rękami i spojrzała się na mnie. Lekko się uśmiechnęłam i podparłam podobie ręce.

- To co jemy? - zapytałam zmieniając pozycję
- Cokolwiek - odpowiedziała poprawiając sukienkę, a następnie włosy. 
- Hmmmm - usiadłam na blacie naprzeciwko baltu, na którym dziewczyna trzymała ręce i ponownie spojrzałam na nią. 
- Jakieś mięso? - zapytałam.
- Nie jem mięsa - odpowiedziała bawiąc się kwiatami stającymi nieopodal.
- To dobrze, bo ja też nie jem mięsa - odpowiedziałam klaszcząc w dłonie - już wszystko wiem. Zjemy makaron. 
Dziewczyna jedynie wzruszyła ramionami i wróciła do swojego poprzedniego zajęcia. Ja natomiast zaczęłam przygotowywać danie. 
- Opowiedz mi coś o sobie - zaczęłam rozmowę, ponieważ cisza panująca w kuchni zacząła działać mi na nerwy. 
- Ale co mam ci powiedzieć? - usłyszałam wiercenie się na krześle - zapytaj mnie o coś.
-No dobrze. Ile masz lat? Skąd jesteś? I ogólnie powiedz mi coś o sobie, bo wiesz, będziemy razem mieszkać i dlatego chciałabym coś o tobie wiedzieć. Co lubisz? Jakieś dziwne fobie. Zachowania. Takie jakby fakty i mity o sobie - powiedziałam nie odrywając wzorku od garnków. 
- No dobrze. Jestem Sky Ferreira, mam 20 lat. Urodziłam się w L.A i tam mieszkałam do dzisiaj. To takie podstawowe. A teraz bardziej na luzie. Lubie imprezy, ale także moge posiedzieć w domu i zwyczajnie porozmawiać. Uwielbiam śpiewać i nawet dobrze mi to wychodzi - lekko się zamyśliła - nie mam jakiś szczególnych fobii, jako morderca nie mogę się bać, ale pająki są szczególnie obrzydliwe. Mam okropnie zmienny charakter, raz jestem milutka, a za chwilę mogę chcieć cię zabić. Jest tak pewnie z powodu, że w młodości zostałam dwukrotnie zgwałcona. Raz przez sąsiada, a następnie przez nieznajomego, który włamał się do mojego domu. Ale nie jestem osobą, która teraz siedzi w domu z obawą, że w każdej chwili ten koszmar może się powtórzyć. O nie, po tych zdarzeniach dołączyłam do jednego z tamtejszych gangów i nauczyłam się, że słabi ludzie nie przetrwają na tym świecie.
Spojrzałam niepewnie na dziewczynę. Siedziała przede mną ofiara dwóch gwałtów, a mówiła to z takim spokojem. Byłam lekko zaskoczona i pełna podziwu dla dziewczyny, która przeszła takie piekło. Lekko uśmiechnęłam się spoglądając na nią, ale ona tego nei zauważyła, była skupiona na jedym punkcie.
- Nadal patrzę na mężczyzn jako na potencjalnych gwałcicieli, ale nie daję po sobie tego poznać. Niewiele osób wie o tym, co ci właśnie powiedziałam, ponieważ nie chcę z ich strony współczucia, czy żalu, że wtedy nie było ich przy mnie. Uważam, że takie traumatyczne zdarzenia kształtują nas takich jacy jesteśmy - powiedziała ostanie zdanie i spojrzała na mnie. Akurat wtedy podałam jej talerz z potrawą.
- Dziękuję - powiedziałam, a ona tylko się uśmiechnęła. Czułam się wyróżniona, że to właśnie mi wyjawiła swój sekret, ale czy powinnam się tym szczycić?
- To ja dziękuję - powiedziała i zaczęła powoli spożywać potrawę. 

Gdy skończyłyśmy jeść obiad do kuchni weszła Celes z kilkoma torbami.
- Hej - rzuciła szybko i odstawiła torby na miejsce - jestem Celes, miło mi cię poznać...
- Sky - przerwała z uśmiechem blondynka.
Podczas gdy rudowłosa jadła obiad Sky opowiadała jej o misji i o sobie. Ominęła jednak temat, który był jej tajemnicą. 
- No i właśnie tak to wygląda - powiedziała Sky kończąc swój monolog. Celes wstała, otrzepała ręce i wstawiła naczynia do zmywarki. Podeszła do miejsca, w którym zostawiła torby. Podniosła je i wręczyła nam po dwie. Spojrzałyśmy na nią pytająco.
- Idziemy na misję dziewczyny...